جهان خواننده ، جهان قشقایی ، به جهان مرده گان پیوست

این اولین بار است که می خواهم درباره ی یک خواننده ی لس آنجلسی بنویسم. قدیم ترها درباره ی فرهاد یا مازیار و فریدون فروغی و بعدها هم درباره ی بهمن علاء الدین نوشتم و زیاد هم نوشتم؛ ولی نشده بود که درباره ی کسی از اصحاب هنر و بویژه فرنگ نشین ها نوشته باشم. یادم نمی آید. اصلن شاید اعتقاد به این دسته بندی از اساس غلط است. کسی لس آنجلسی ست و کسی نشسته در تهرانجلس! واقعیت هم همین است. و این بازی روزگار است که بدجوری رقم های ریز و درشت بروز اهل هنر آورده و می آورد. جهان، جهان قشقایی، با آن سبیل های نمادین شیرازی. و صدای محزون و دلنشین. هم توی پوست خواننده های سنتی عهد کهن رفت و پیروز و سربلند بیرون آمد و هم 6 و 8 خواند و جایگاهی در پاپ داشت و هم به ایران و موسیقی ایرانی و ساز ایرانی وفادار ماند. بجز یک ترانه " دارا و سارا " که خواننده ای درون مرز هم می توانست و می تواند آن را بخواند، ترانه ی سیاسی هم نخوانده که بگوییم در زمره ی مخالفین بوده و از این حرف ها. یک آدمی بوده - به زعم من و در ظاهر - که بدون زد و بندهای رایج و نان قرض دادن ها و منت کشی های مرسوم خیلی ساده آمده کارش را به عنوان یک خواننده شروع کرده، صدای دلنشینی هم داشته، اشتباه هم نکرده فی المثل در انتخاب شعر و ترانه و هرچه خوانده خوب خوانده و اگر مثل خیلی ها که شلوغی شان از عمق کارشان بیشتر بچشم می آید، معروف نبوده یا نشده به خاطر همین ساده گی و بی شیله پیله گی ذاتی اوست.

جهان متولد 1334 خورشیدی ست و کار حرفه ای اش را از کانادا شروع کرد و به لس آنجلس کشاند. آلبوم های متعددی از او منتشر شده که آلبوم " بیاد بزرگان " ش فوق العاده ست. بجز این آلبوم ، شهر عشق، لحظه های عاشقی، طلوع فردا، خبر تازه، از دست عشق، سرگذشت، پرنده و پرواز نیز دیگر کارهای او هستند و در خبرهاست که دو آلبوم دیگر نیز از وی آماده شده که هنوز منتشر نشده. ترانه ی "نگاه کن "هم بسیار زیباست که بر اساس شعری از فروغ فرخزاد ساخته شده.

خبر درگذشت جهان را رضا بختیاری اصل بمن داد. در صبح روز بدی که همه چیز بد بود و از خیلی چیزها حال مان گرفته بود.

روحش شاد